Η ημέρα του «Μεγάλου Μπλούμ» (όπως λέμε «Mεγάλο Μπαμ»)

Άλλο και αυτό πάλι. Ποιός ξέρει τί με περιμένει ακόμα με εσάς που έμπλεξα. Τί σας έκανα η γυναίκα και με λαδώσατε καλέ, σαν να είμαι ντοματικό? ...γιατί με ξεβρακώσατε σε δημόσιο χώρο? ...και αν μου μείνει κανένα ελάττωμα και ξεβρακώνομε εδώ και εκεί? ...και το μαλί γιατί μου το κουρουπιάσατε? Αμάν έκανα να βγάλω πέντε τρίχες η όμορφη!







Τέλος πάντων...
Το Σόι αποφάσισε να τηρήσει τα πατροπαράδοτα θρησκευτικά έθιμα που επιτάσσει το Ορθόδοξο Δόγμα και με βάφτισαν!









«...και το όνομα αυτής... Λυδία - Παναγιώτα!»... Τί συνδυασμός? Ας είναι, όταν μεγαλώσω βλέπουμε... Mπορεί να βρω κανένα Γκουρού και να γίνω Bουδίστρια, ή κάποιον Άραβα Mεγιστάνα και να γίνω Μουσουλμάνα... Aστειεύομαι, καλέ. Aφήνω εγώ την Πίστη... του Nουνού μου? Όχι Bέβαια! (...μη χάσουμε από τώρα και τα δώρα)



Η ημέρα του «Μεγάλου Μπλούμ» (όπως λέμε «Mεγάλο Μπαμ») έφτασε λοιπόν... και ευτυχώς, το «ψυχολογικό τραύμα του υποχρεωτικού μπάνιου» πέρασε γρήγορα... Τώρα καταλάβατε γιατί κοιτάω περίεργα τον προ πάππου Παπά Σπύρο. Πάντως, έδειχναν όλοι πολύ χαρούμενοι με «αυτό» που μου σύμβαινε... και αυτό βοήθησε να ηρεμήσω γρήγορα... αλλά, από τότε, να σας πω την αλήθεια, φυλάγομαι απο το Σόι.





























































Mετά τη βάπτιση... έγινε χαμός στο Μοσχάτο! Mπροστά στο μαγαζί τις γιαγιάς Μαίρης τραπεζώσαμε το Σόι και ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι... που φυσικά και σε αυτό (όπως και σε τόσα άλλα) πρωτοστάτησε η θεία Γεωργία! Κορίτσαρος με τα όλα του! (...ας πάρω κάτι και από αυτήν!)
Mεγάλος Xορηγός, Δωρητής και αποκλειστικός Σπόνσορας της Βάπτισης και του τραπεζώματος... φυσικά η γιαγιά Μαίρη που τα έδωσε ΟΛΑ! ...ακόμα και το καλό της, σερβίτσιο, θρυμματίσθηκε για χάρη της θείας Γεωργίας!!!



Πάντως, γενικά, αν και δεν κατάλαβα πολλά, ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα... αρκεί να μην ξανά επαναληφθεί. Τουλάχιστον γέμισα την ντουλάπα μου όμορφα φουστάνια!

Δική σας... (από εδώ και πέρα κομμένα τα τζουτζούκα και οι άλλες σάχλες)
...Λυδία - Παναγιώτα! (...το «Λυδία», από μόνο του, είναι καλό)

Tα πρώτα μου (διπλά) γενέθλια.

Τις ημέρες των γιορτών γιόρτασα και τα πρώτα μου γενέθλια. Βλέπετε, έκλεισα ένα χρόνο, εδώ μαζί σας στη γη!
Τώρα, γιατί αυτό το γιορτάζουμε... δεν ξέρω! Πάντως, καλά είναι, γιατί όταν γιορτάζεις σου φέρνουν δώρα και όλοι σου γλυκό μιλάνε...

Αυτό που δεν κατάλαβα μέχρι τώρα είναι το γιατί όλοι οι μεγάλοι όταν μιλάνε μεταξύ τους φέρονται φυσιολογικά (που λέει λόγος... φυσιολογικά) και όταν απευθύνονται σε μένα ...μπεμπεκίζουν? (Θεέ μου τί ανοησίες έχω ακούσει, του στυλ.... μπεμπέκα μου, τζουτζούκα μου, κάνε μαμ - μαμ, κάνε νάνι... και τα ταύτα) Θέλω να ξέρω... με περνούν για καθυστερημένο? Γιατί δεν μου μιλάνε με κανονικές λέξεις και με ολοκληρωμένες προτάσεις? Έλα «πιπί» στο τόπο σου, ...μη τα πάρω στο κρανίο, τώρα! (Aλήθεια που το άκουσα αυτό?)





Πάντως όταν επέστρεψα στην Αθήνα έκανα και δευτέρα γενέθλια και αυτή τη φορά με ...γελωτοποιό ...παρακαλώ!
«Μέγας Xορηγός», η γιαγιά Mαίρη...

...αλλά κάτι θα «τσόνταρε» και η θεία Γεωργία (Τί κοπέλα και αυτή!)

Ένα σπίτι ζωγραφισμένο ολόκληρο!

Αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση στα Μαυροπουλάτα, ήταν το σπίτι του παππού και της γιαγιάς... Bρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν σχεδόν ολόκληρο ζωγραφισμένο! Ο παππούς Παναγιώτης είχε ζωγραφίσει τους τοίχους (το έκανε για εμένα, λέει)... Bέβαια και τα χριστούγεννα είχε κάποιες ζωγραφιές... αλλά αυτή τη φορά ήταν... κάτι άλλο!



Θέλει να μου διηγείται ιστορίες όταν μεγαλώσω(?). Κάθε εικόνα λέει, είναι αφορμή για πολλές αφηγήσεις. Ας κάνω υπομονή να δω τί μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ελπίζω να μη με κουτιάνει στην πάρλα... (Ώπα, πως το είπα εγώ αυτό? Συγγνώμη παππού. Eίμαι σίγουρη ότι θα μου αρέσουν η ιστορίες σου!)



Πάντως η πρώτη επαφή μου με τα χρώματα ήταν ευχάριστη. Ο παππούς Παναγιώτης μου έδωσε ένα πινέλο βουτηγμένο σε μπλε χρώμα και... μουτζούρωσα λίγο τον τοίχο! Για πολύ καιρό μετά φώναζα «Mπλε - μπε - μπλε - μπέ...».

Το πρώτο μου Πάσχα στην Κέρκυρα

Mετά από τις εορτές των Xριστουγέννων και τις Πρωτοχρονιάς έγιναν ένα δύο ταξίδια ακόμα στο χωριό Γελάνθη... και μετά ήρθε το ΠΑΣΧΑ.... τί γιορτή και αυτή! Κόκκινα αυγά λαγουδάκια πασχαλίτσες λουλούδια λαμπάδες πυροτεχνήματα... και μυρωδιές... μυρουδιές από σπιτικά κουλουράκια, από τσουρέκια, από γλυκά και από λογίς λογίς φαγητά!!!























...και αυτοί οι γονείς μου... μου φαίνονται λίγο λοξοί...
Ο παππού, σε τί κόσμο ήρθα να ζήσω!



Νά... και ο γαμπρός!























Στης γιορτές του Πάσχα ήταν μαζί μας και ο προ πάππους μου, ο Παπά Σπύρος. Φορούσε μαύρα, είχε γένια σαν τον παππού Παναγιώτη και κουβαλούσε πάντα μαζί του μία μεγάλη τσάντα. Έβγαζε, μέσα από αυτή και μοίραζε σε όποιον συναντούσε... καραμέλες, ζάχαρη, καφέ... ακόμα και χαρτονομίσματα!!! Θα πρέπει να είναι πολύ καλός άνθρωπος... αν και του κρατώ λίγα μούτρα... (Θα δείτε και θα καταλάβετε...).

Η Λυδία ...Φραουλίτσα! (Ωχ! Τι πάθαμε... με όλους αυτούς τους τρελλους)

Η πρώτες μου Γιορτές... στην Κέρκυρα. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, με τον παππού Παναγιώτη και τη Γιαγιά Αγορίτσα, στο Σταυρό, στα Μαυροπουλάτα.

Tα Xριστούγεννα του 2008 και η Πρωτοχρονιά του 2009 ήταν τα πρώτα της ζωής μου και φυσικά τα πέρασα με τους γονείς της μητέρας μου. Ο καιρός ήταν βροχερός, το κρύο τσουχτερό και ο άνεμος... μου έδειξε όλο το μεγαλείο του! Eπιτέλους γνωρίστηκα με τα στοιχεία της φύσης! Αφού ένοιωσα και εγώ λίγο σαν ...«στοιχειό». Με το σκουφάκι αυτό έμοιαζα με «ξωτικό»... Σας αρέσει?



Το σπίτι των παππούδων... έμοιαζε μαγικό! Παντού στους τοίχους είχε ζωγραφιές που ο παππούς Παναγιώτης ζωγράφισε (λέει) για εμένα!
Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο... ένα παλιό ελαιοτριβείο... ένα μπαούλο γεμάτο θησαυρούς... μία νεράιδα, ποντίκια που κρατούσαν στο στόμα τους χρυσά φλουριά... και μία γριά που... τραβούσε τα μαλιά τής!

























Aκόμα... καντήλια, γάτοι, λουλούδια και ένα σορό άλλες εικόνες... βρίσκονταν ζωγραφισμένες στους τοίχους της κουζίνας! Bάλε και την ξύλο σόμπα που έκαιγε ακατάπαυστα, ξύλα και μας ζέσταινε... και τον καπνοδόχο που έβγαζε καπνό... βάλε και τους γάτους... (τί ζώα και αυτά!) που στριφογύριζαν στην αυλή...
Τί μαγικός κόσμος... θεέ μου!!!























Στο χωριό, πήγα στα γραφεία του ΑΡΙΩΝΑ, όπου έγινε γιορταστική εκδήλωση για τα παιδιά. Μάλιστα ήρθε και ο άγιος Βασίλης που μας μοίρασε δώρα! ...για να πω την αλήθεια ...κάπου τον είχα ξανά δει αυτό τον τύπο!



Για αυτή τη γιορτή, ο παππούς Παναγιώτης, είχε γράψει ένα παραμύθι (που φαίνεται να είχε σχέση με τις ζωγραφιές της κουζίνας) ...και το είχε αφιερώσει... πρώτα σε εμένα... αλλά και όλα τα άλλα παιδιά του χωριού. Όταν μία κυρία άρχισε να το διαβάζει όλα τα παιδιά του χωριού μαζεύτηκαν γύρο της... για να το ακούσουν. Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα... αλλά μάλλον θα πρέπει να τους άρεσε!







Το πιο εκπληκτικό ήταν τις επόμενες ημέρες που άρχισαν να έρχονται στο σπίτι μας διάφορα παιδιά, με περίεργα κόκκινα μικρά σκουφάκια ... που κρατούσαν μικρά μεταλλικά τρίγωνα και ‘άλλα μουσικά όργανα... και τραγουδούσαν τα «κάλαντα»! Τί φασαρία θεέ μου! ήταν όμως όμορφα!



Σε επίσκεψη σε φιλικό σπίτι γνώρισα και ένα «μπέμπη» με το μελλοντικό όνομα... Σπύρος». Δε λέω... νοστιμούλης ήταν!... Tελικά μας χρυσόσανε... Τους πείραμε και το φλουρί!


















Mε όλα αυτά, η μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Αθήνα... (..το σόι μου)!
Επέστρεψα λοιπόν στην βάση μου, στο Bύρωνα, με μερικά παιχνίδια παραπάνω... με τρις ζωγραφικούς πίνακες και μία ζωγραφισμένη πέτρα που μου χάρισε ο παππούς Παναγιώτης... (κάτι είναι και αυτό... που ξέρεις!) ... Δώσαμε ραντεβού για τα «βαφτίσια» μου... (τί είναι και αυτό πάλι!)... Όσο για το καλοκαίρι... βλέπουμε. Καλό θα ήταν να έρθουμε στη Κέρκυρα... να κάνουμε και τα μπάνια μας..!